De muze

De muze die op mijn schouder zit
lacht zachtjes en spreekt
in duizend talen:
ik herken de klanken,
bezie de zachte vormen
en aan het eind van alle verhalen
een nieuw hoofdstuk, een eindeloos begin
waar het woord stil was gebroken,
vind ik opnieuw de zin.
De muze en ik – wij reizen voort
en de muze zwijgt
want soms is er al gesproken
voordat ik iets heb gehoord.