Veilig

Ik dacht
zandkastelen bouwen wij, de mensheid,
reikend naar de hemel, omhelsd door wolken
terwijl de grond uit het zicht verdwijnt, maar
ik zag
muren vallen, andermaal keren zij tot stof
terug, begroeten hun makers
met een schreeuw van machteloosheid en
ik wist
schuilen kunnen wij, de mensheid,
alleen in de huid waarin we wonen, dus
ik vluchtte
naar jouw huis, omhelsd door armen
waar ik mijn hoop verzet als bergen
en waar wij op onze plaats vallen
als stukjes van een grote puzzel.