Zo nu en dan

Zo nu en dan ga ik weg
en laat ik mijzelf gaan.
Dan vind ik in de diepten
van mijn donkere, enge ik
mijn vijand,
de woede zie ik staan.
Zonder de kracht om door te breken
barst het los in eenzaamheid,
zonder geluid, zonder te spreken
raast het in mij voort
maar raakt de reden niet kwijt.
Dan de schaamte voor het ‘zijn’,
de schaamte voor de tranen
en opnieuw vlucht ik voor de pijn
die mij zal verblinden;
zo nu en dan laat ik mijzelf gaan,
opdat ik de weg weer terug kan vinden.