Jouw gezicht

Ik kijk eens naar jouw gezicht
en zie in je ogen dat vreemde licht.
Ik zit in mijn vertrouwde hoek
en kijk snel weer in mijn boek.
Alle letters dansen voor mijn ogen,
het was alsof ze werden weggezogen
door al mijn twijfels en verdriet.
Ik kijk weer op en probeer niet naar jou te kijken.
Schijn bedriegt: het moest maar zo lijken.
Zuchtend geef ik het toe:
naar jou kijken maakt me nooit moe.
Dan raap ik al mijn moed bijeen
en kijk je recht in het gezicht.
Maar ik mis opeens dat warme licht
en sla mijn ogen neer;
ik ben weer alleen.