Appelmoes

Iemand loopt over straat en laat een appel vallen. De appel is flink beschadigd, er zitten beurse plekken op en er is zelfs een stuk uit. Niet echt een appetijtelijk gezicht en de appel wordt dan ook in de struiken gegooid. Als die persoon de hoek om is, is voor hem het hoofdstuk ‘appel’ afgesloten, maar voor de appel begint het pas….

Als je denkt dat je het ene probleem gehad hebt, dient het andere zich al weer aan. Heb je net een nieuwe wasmachine gekocht, houdt de koelkast ermee op; heb je net een project probleemloos afgesloten, vervalt een ander van de ene ramp in de andere; weet je eindelijk hoe je een voettekst moet fabriceren in Word, moet je een tabel gaan maken; ben je pas genezen van een pijnlijke schouder, breek je je been, plus dat elk weerzien een afscheid kent, naast elke berg een dal zit en elke columnschrijver af en toe gebrek aan inspiratie heeft. Je vraagt je soms af in welk toneelstuk je rondstapt op deze aardkloot! Maar stel je voor dat er nooit iets gebeurt, dat is toch ook wel saai.
Gelukkig kan een mens een stootje hebben en zijn we niet zo snel uit het veld geslagen. We krabbelen 9 van de 10 keer weer overeind, zelfs als de buitenkant is beschadigd.

Het ‘waarom’ van dingen zal ons altijd blijven achtervolgen, maar ik ben ervan overtuigd dat het ene voorval nodig is om een ander te creëren. Om met Plato te spreken: “Is het dus ook zo met zich scheiden en zich verenigen, met koud worden en met warm worden, kortom met alles, ook al hebben wij er soms geen namen voor? Maar in werkelijkheid tenminste is het noodzakelijk dat zij uit elkander ontstaan en dat er een overgang is van elk van beide naar het andere.”

Geduldig wachtte de appel totdat de vogels al het vruchtvlees hadden verorberd. Geleidelijk was het beschadigde omhulsel onbelangrijk geworden; de appel was zich bewust geworden van iets veel belangrijkers. Hij wist niet wat het nou precies was, maar het kwam ergens van binnenuit. Ergens binnen in zijn onbeschadigde kern begon iets te groeien en te groeien…

Jaren later loopt iemand over straat en plukt een appel van zijn takken. Alsof het zo moet zijn, laat die persoon de appel vallen. De appel is flink beschadigd, er zitten beurse plekken op en er is zelfs een stuk uit…