Een waargebeurd sprookje

Ruim 20 jaar geleden was er eens een ver, ver land. Dit land heette het Land van Ooit. Koning Alfonso van het Land van Ooit woonde in paleis Modulano samen met zijn zoon, prins Idealo.

De koning regeerde het land met milde hand. Het waren niet altijd rustige tijden, maar zoals gebrui­kelijk in die tijd werd de koning onvoorwaardelijk gehoorzaamd. Toch was het zo, dat veel afdelingen van zijn regering langs elkaar heen werkten. De tijd ontbrak hem om daarvoor eens en voor altijd een stokje te steken. Hij dacht weleens aan zijn rijk als een zee, waarin zijn adviseurs als kleine eilandjes elk een andere kant opdreven. Er waren echter veranderingen op komst, die in het paleis Modulano niet snel vergeten zouden worden.

Op een zonnige morgen zat de koning in de Troonzaal, omringd door zijn zes advi­seurs. Regel­matig kwamen de adviseurs bij de koning om de dagelijkse gang van zaken en nieuwe voorstellen te bespreken. De chaos was compleet. De een schreeuw­de nog harder dan de ander. Rommelend met papieren, zette de koning hier en daar verveeld een handtekening. Hij zuchtte eens diep en keek naar bui­ten. Liever zou hij door de paleistuin lopen dan hier in deze muffe kamer naar het ge­krakeel van zijn adviseurs te zitten luiste­ren.

Ruw werden zijn gedachten verstoord, toen opeens de deur open vloog. Er rende een meisje de kamer binnen, gevolgd door twee hijgende wachters. Het meisje rende tot vlak voor de voeten van de koning en viel op haar knieën. De twee wach­ters hiel­den hun pas in en naderde de koning met respect. “Neem me niet kwalijk, Sire”, begon een van hen, “zij wilde naar binnen, we stuurden haar weg, maar ze wilde niet en toen rende ze….” “Ho maar, ho maar”, riep de koning, terwijl hij opstond. De wacht hapte naar adem en deed een stap terug.

De koning keek naar het meisje dat voor hem op haar knieën lag. Ze keek naar de grond, haar gezicht was verborgen onder een wolk van zwart haar. Ze was gekleed in lompen en er zaten gaten in haar schoenen. Blij met de afwisseling en vreselijk nieuwsgierig ging hij weer zitten.
De adviseurs hadden het tafereel tot nu toe uitzonderlijk ­stil aanschouwd, maar lang­zaam kwamen ze tot leven. “Gunst, wat is dit nu?” Personalia rekte haar nek om het stille figuur op de grond te kunnen zien. “Het is een meisje”, antwoordde Pecunio, zich omdraaiend naar zijn vrouwelijke collega. “Ja zeg, dat zien wij ook wel”, reageerde Creatia droog, “maar wie is zij?” “Dat is een open vraag”, grijnsde MC. “Leuk opgemerkt, MC”, klonk de stem van Antenno van de hoek van de tafel, “maar ik ben ook erg nieuwsgierig.” “Je denkt toch niet dat de koning de hele dag naar dat meisje blijft zitten kijken”, zei Externo wrevelig, “we zullen het weldra weten.”

“Stilte!” bulderde de koning. De adviseurs zwegen beledigd. “En jullie”, de koning priemde zijn wijsvinger in de richting van de twee wachters, “terug naar jullie plaatsen.” De wachters verlieten de zaal en koning Alfonso boog zich voorover naar het meisje. “Wie ben jij en wat kom je doen?”, vroeg hij vriendelijk.

Het meisje hief haar hoofd op en keek de koning aan. Hoewel haar mond trilde, was haar toon vastberaden. “Ik ben Synergia”, antwoordde ze zacht. “Wie?”, vroeg Personalia luid. Koning Alfonso keek verstoord op. “Personalia, kun je even je mond houden. Ga vast een advertentie maken voor twee nieuwe wachters.” Perso­nalia mompelde wat en zakte wat onderuit.

“Zo, Synergia. Wat is er zo dringend dat je mijn paleis binnenholt en mij stoort in een vergadering?”, vroeg de koning, zich weer tot het meisje wendend. “Ik wilde u wat vragen.” Het meisje ging staan en de koning zag dat ze groter was dan hij had gedacht. “En wat mag dat zijn?” “Nou, ziet u, koning Alfonso, we hebben niet veel geld thuis en nu dacht ik dat u misschien….” “Ja hoor, het is weer zover”, mompel­de Pecunio. “Weer iemand die denkt dat we geld genoeg hebben!” Hij zweeg, nadat de koning woedend in zijn richting had gekeken. “… mij aan een baantje kon hel­pen”, vervolgde Synergia, alsof ze de opmerking van Pecunio niet had gehoord. “Ik kan heel goed typen en organiseren.”

Afwachtend keek ze koning Alfonso aan. Deze trom­melde zachtjes met zijn vingers op zijn troonleuning en dacht na. Hij was onder de indruk van het doorzettingsvermogen van Synergia en wilde haar verzoek niet meteen afwijzen. Aan de andere kant wist hij ook dat dit een erg onge­bruike­lijk verzoek was en dat zijn adviseurs dit direct van tafel zouden vegen. “Wacht maar even in de gang”, zei hij tot Synergia, “wij overleggen dit even.” Synergia boog en verliet de kamer.

Zodra de deur achter Synergia was dichtgegaan, begonnen de zes adviseurs door elkaar heen te praten. “De brutaliteit!” De stem van Personalia kwam boven de andere vijf uit. “Wat ik al zei.” Pecunio wist dat hij hier de belangrijkste stem had, hij vond dat hij verder niets aan zijn eerdere uitspraak hoefde toe te voegen. Externo zei sussend: “Nou, ik vind dat we in ieder geval de positieve kant van de zaak moeten bekijken.” “En wat mag die positieve kant dan wel zijn?”, vroeg MC.

Voordat Externo kon antwoorden, zei Creatia rustig: “Het is wel bewonderenswaar­dig dat ze hier zomaar naar binnen durft te lopen. Op zich heb ik daar wel respect voor. Aan de andere kant is het verzoek ongebruikelijk. Als we nu een uitzondering maken, staat het hele rijk hier straks aan de deur.” “Creatia heeft gelijk”, viel An­tenno haar bij, “maar we moeten ook ons imago in de gaten houden. Als het be­kend wordt dat wij een arm meisje de kou hebben ingestuurd, staat misschien ook straks het hele land voor de deur!” Koning Alfonso schraapte zijn keel. Er viel een stilte en de zes adviseurs keken naar de koning. “Pecunio?” Koning Alfonso keek naar zijn adviseur. Pecunio liet zijn blik de tafel eens rond gaan en keek daarna de koning in de ogen. Hij schudde zijn hoofd.

Synergia stond voor koning Alfonso. Hij had zojuist uitgelegd wat de motieven waren om haar verzoek af te wijzen. Hoewel ze het half en half verwacht had, was ze toch teleurgesteld. Ze rechtte haar rug en keek de koning aan. “Bedankt dat u naar mij hebt willen luisteren. Ik accepteer uw beslissing.” Ze boog en wilde weg­lopen. Op dat ogenblik ging de deur open. Een jongeman kwam binnen en liep naar de koning. Synergia stond stil. Op twee passen van elkaar af, keken Synergia en de jongeman elkaar aan. “Zo jongen”, zei koning Alfonso, “ben je daar.” Maar prins Idealo hoorde niet wat zijn vader zei. Hij zag alleen de ogen van Synergia.

Op dat moment wist hij dat hij de vrouw van zijn leven had gevonden. Hij wist niet wie ze was, maar hij wist alleen dat hij niet wilde dat ze weg zou gaan. Synergia keek verward van de prins naar de koning. “Ik…ik geloof dat ik nu maar ga…” De prins maakte een gebaar, maar de koning zei: “Ja, dat moest je maar doen.” De toon van zijn stem maakte dat Idealo zijn hand liet zakken, waarmee hij Synergia had wil­len beletten te gaan. Hij keek haar na totdat ze was verdwenen.
Hij groette de adviseurs kort en ging naast zijn vader zitten. “Wie is zij, vader, wat wilde ze?” Koning Alfonso keek zijn zoon aan, daarna sprak hij tot zijn advi­seurs: “Jullie kunnen gaan.”

Prins Idealo ijsbeerde door zijn kamer. Het verhaal wat zijn vader hem verteld had, liet hem niet los. Telkens zag hij de ogen van Synergia voor zich. Hij kon haar niet vergeten en het zat hem dwars dat zijn vader haar had weggestuurd. Maar hij be­greep dat hij zijn vader de schuld niet kon geven. Immers, waren het niet de advi­seurs geweest die over het lot van het meisje hadden beslist? Gezien de redenen die zij hadden aangevoerd, kon zijn vader de beslissing ook niet naast zich neerleg­gen. Moedeloos liet hij zich in een stoel vallen. De enige manier om haar weer te kun­nen zien, was als de adviseurs hun beslissing in zouden trekken. Hij moest de advi­seurs zien over te halen. Maar hoe?

Dagen, weken gingen voorbij. Koning Alfonso ergerde zich meer en meer aan de constante wanorde in zijn rijk en prins Idealo werd steeds neerslachtiger. Niets scheen verandering te kunnen brengen in de huidige toestand. Maar was het niet al­tijd al zo geweest?
Op een goede dag liep prins Idealo in de paleistuin en dacht aan Synergia. Wat zou ze nu doen? Wat hij ook probeerde, hij kon haar niet uit zijn hoofd zetten. Bij elke stap groeide zijn verzet tegen de adviseurs en hij werd al bozer en bozer. Plotseling stond hij stil. Ik zal het ze weleens gaan vertellen, dacht hij. Waarom heb ik niets in te brengen? Vastbesloten beende hij richting het paleis; hij kon de gedachte dat zijn geliefde Synergia misschien wel honger had, geen dag langer aan.

Nog voordat hij de deur van de Troonzaal geopend had, hoorde hij al wat voor chaos het was. Dit verergerde zijn woede; konden die vergaderingen voor de veran­dering niet eens rustig gehouden worden?! Hij gooide de deur open. De zes advi­seurs hoorden het niet. Over en weer gingen kreten over de tafel. Koning Alfonso keek op toen hij zijn zoon bij de deur zag staan. Met verbazing zag hij dat prins Idealo woedend naar de tafel beende. De adviseurs zagen hem pas toen hij naast de tafel stond. Prins Idealo liet zijn vuist met een klap op de tafel neerkomen. Er viel een doodse stilte. Koning Alfonso ging rechtop zitten en keek verbaasd naar zijn zoon; zo had hij hem nog nooit meegemaakt. “Is er iets, Idealo?”, vroeg hij. Prins Idealo keek zijn vader boos aan. “Jazeker is er wat!”, riep hij boos uit. Hij richtte zich tot de adviseurs.

“Wat denken jullie wel? Een arm meisje de kou instu­ren, omdat we onder andere om ons imago moeten denken! Als dit -” hij maakte een breed armgebaar over de tafel, die bezaaid lag met allerlei documenten – “als dit ons imago moet voorstellen, deze wanorde, dan moeten jullie hier beginnen! En niet een meisje, dat niet eens direct om geld vroeg maar om een baantje, angstig de deur uitzetten. Waar zijn jullie bang voor? Ze zou jullie van dienst kunnen zijn. Als secretaresse bijvoorbeeld. Dan zouden deze vergaderingen ook eens geordend verlo­pen!” Nog trillend van woede, draaide prins Idealo zich om naar zijn vader en zei: “Vader, ik wil dat dat meisje terugkomt. Ik wil met haar trouwen.” Na deze woor­den verliet prins Idealo de Troonzaal.

Het was heel lang stil gebleven na de tirade van prins Idealo. Koning Alfonso had als eerste gesproken. De beslissing had hem nooit lekker gezeten en ook hij vond dat een andere benadering gewenst was. De adviseurs hadden hem aangehoord en omdat de woorden van prins Idealo nogal wat hadden losgemaakt, hadden ze beslo­ten de beslis­sing in te trekken. Synergia mocht terugkeren. Daarop had koning Alfonso de zes adviseurs erop uit­gestuurd om Synergia persoonlijk te informeren en opdracht gege­ven haar mee terug te nemen naar het paleis. Zo kon het dus gebeu­ren dat Creatia, Personalia, Antenno, Externo, MC en Pecunio het paleis verlieten en op zoek gingen naar Synergia.
Ze vonden haar in een stil dorpje. Later zou Creatia zeggen dat het leek, alsof ze zat te wachten. “Ze was niet verbaasd, keek ons alleen maar aan en ging met ons mee”, zei Externio.

Synergia werd bij koning Alfonso gebracht. Prins Idealo zat naast zijn vader en stond op, toen Synergia de zaal betrad. Verliefd keken ze elkaar aan en de koning zei glimlachend: “Ik zal het kort houden, Synergia. Mijn zoon wil met je trouwen en hij heeft mijn toestemming daarvoor. Daarnaast wil ik je graag aan mijn zijde zien tijdens de vergaderingen met mijn adviseurs. Volgens mij kun jij vanaf dit moment hier en daar de zaken wel op orde krijgen.” Dankbaar keek Synergia hem aan. “Dank u wel, koning”, zei ze blij, “ik zal mijn uiterste best doen om met ieder­een samen te werken. En ik zou heel graag met prins Idealo trouwen.” De laatste zin zei ze heel zachtjes. “Heel goed kind”, zei koning Alfonso. “Dan zal ik jullie nu alleen laten.” Hij verliet de Troonzaal, de twee geliefden achterlatend.

Syner­gia fungeerde onder andere als contactper­soon tussen de verschillende afdelin­gen in het rijk van koning Alfon­so. De zaken in het Land van Ooit kwamen in een rustiger vaar­water en koning Alfonso kreeg wat meer rust. Enige tijd later werd het huwelijk van prins Idealo en Synergia voltrokken. Zij leefden nog lang en gelukkig.