Herfst

Ik krijg altijd de indruk dat heel veel mensen de herfst het liefst zouden willen overslaan. Nou ben ik zelf een ontzettend ‘zon’mens en vind je mij eerder op een strand dan in een bos, maar ik heb iets met de herfst. Niet dat bruin en geel mijn lievelingskleuren zijn, maar die bladeren krijgen iets gezelligs als ze op de grond liggen.

Vaak liggen de bladeren opgehoopt in de goot en het leukste is natuurlijk om daar al schoppend doorheen te waden. Ik heb daar nog een pijnlijke herinnering aan overgehouden; in de bladeren schoppen is leuk, maar een keer schopte ik ook de stoeprand en dat was minder. Hoe dan ook, ik kan het niet laten. Hetzelfde heb ik met sneeuw, maar sneeuw ritselt niet zo gezellig en het is me veel te koud. Van alle seizoenen hebben de herfst en de winter de meeste invloed op mijn poëtische aard. Vallende bladeren en dwarrelende sneeuw vragen er gewoon om om bezongen te worden en dat heb ik dan ook regelmatig gedaan. De lente en de zomer brengen dat gevoel niet met zich mee. Misschien omdat die seizoenen niets ‘vallends’ met zich meebrengen. Ja, zomerse buien, maar dat vind ik nou niet iets om over naar huis te schrijven. En buien vind ik absoluut niet gezellig.

Op een strand liggen of in de tuin zitten zijn leuke dingen voor de mens, maar zijn in mindere mate sfeervol. In de winter voor de open haard zitten en met een glas wijn naar gestadig vallende vlokken te staren, dat heeft toch wel wat. Of in de herfst met een glas bokbier tegen de zon in knipogen die door de van kleur veranderende bomen schijnt. Zie je wel, daar ga ik weer. Ik moet mijn vingers in bedwang houden, anders ga ik strofen typen in plaats van alinea’s.

Ondanks dat die donkere dagen een bepaalde somberheid over zich hebben, vind ik de herfst en de winter niet onoverkomelijk. Ik denk dat er iets moois in zit als de natuur ‘sterft’ in de winter en terugkeert in de lente. Een nieuw begin. Mensen hebben dat ook. Zodra het lente wordt krijgt menigeen last van voorjaarsschoonmaakwoede en moet er met een radicaal dieet worden begonnen. Regelmatig opnieuw beginnen kan geen kwaad, toch? Ondertussen ga ik me er vast op voorbereiden dat ik weer eens opnieuw ga beginnen en eindig ik voorlopig met het volgende: “De herfst is een tweede lente waarin elk blad een bloem is.” Maar die uitspraak is niet van mij. Die is van Albert Camus. Een fijne herfst nog.