Richting
Ik heb totaal geen richtingsgevoel. Meestal brak het klamme zweet me uit als mensen mij om de weg vroegen, dagen later had ik nog een vaag schuldgevoel omdat ik ervan overtuigd was dat ze nooit op de plaats van bestemming waren aangekomen. Nou zijn er meerdere manieren om ergens te komen en uiteindelijk wordt het doel wel bereikt, maar in deze tijd moet alles snel en efficiënt en daar hoort een omweg niet bij.
Het begint al op school, je wordt geacht een ‘richting te kiezen’. Van die beslissing hangt dan zogenaamd je verdere levensloop af, dat is nogal wat. Er zullen best mensen zijn die weten wáár ze naar op weg zijn en hoe en waarom, ikzelf heb alle windrichtingen gezien en nog steeds weet ik het niet precies! Ging ik rechts dan moest ik verderop per se links, want ik wilde toch ook wel weten wat daar te vinden was. Maar zo kom je nog eens ergens en je steekt nog eens wat op. Bijvoorbeeld dat je altijd een keuze hebt, waarbij vooruit en achteruit staan voor ‘positief’ en ‘negatief’ en links en rechts voor ‘twijfel’. Althans dat word je geleerd. Voor mij staan ze alle vier slechts voor ‘richting’; ik ben ervan overtuigd dat welke je ook kiest, je uiteindelijk toch op de plaats van bestemming zult aankomen. Wellicht later dan de rest, maar de toeristische route is veelal een stuk leerzamer.
Soms is het niet eens zo gek om eerst even terug te gaan, afstand nemen. Afstand doet er toch niet meer toe als je al een afslag te vroeg of te laat hebt genomen en het kan zeer verhelderend werken. Om even te stoppen met ‘gaan’ om je te realiseren wáár je je bevindt. Het levert in elk geval een ruimer beeld op.
Als men mij nu om de weg vraagt zeg ik dat ik het niet weet. En dat is eigenlijk niet eens niet gelogen.
“The great thing in this world is not so much where you stand, as in what direction you are moving.” – Oliver Wendell Holmes